Iets wat veel bekenden wel van mij weten is dat ik een persoon ben met veel gevoelens, ik heb fantastische ups, maar ook hartverscheurende downs, en ik ben niet beschaamt deze gevoelens aan de buitenwereld te laten zien. Een van die downs was laatst nog. Een week geleden overleed mijn opaatje. Echt zo’n schatje, 98 jaar, behoorlijk dement aan het worden, maar toch elke keer weer pretoogjes als je hem kwam opzoeken op zijn afdeling in het verzorgingstehuis. Nooit is hij mijn naam vergeten, en mind you, er zijn behoorlijk wat kleinkinderen.
Die pretkop, de tranen springen in mijn ogen als ik er aan denk, maar ik ben blij dat ik mij hem zo kan herinneren. Want die dementie zorgde ook voor een minder leuk beeld, een mopperkont die om 4 uur ‘s middags naar bed wou omdat hij zijn avondeten al had gehad. Die dementie die ervoor zorgde dat mijn opa en oma het laatste jaar niet meer samen konden wonen in het verzorgingstehuis, omdat het teveel zorgen en druk legde op mijn omaatje, waardoor haar gezondheid achteruit ging.
Hij was er niet bij afgelopen kerst met de familie, het ging toen al niet zo goed met zijn gezondheid, maar met een belletje hebben we hem er toch nog bij betrokken. Wel is het iets waar ik nu heel erg over nadenk, dat het zijn laatste kerst was, en hij niet bij zijn familie kon zijn. En familie was alles voor hem. Ook blijf ik terug denken aan de afgelopen twee familieweekenden die ik gemist heb, zijn laatste twee familieweekenden. Een stage in het buitenland, en een bruiloft in het buitenland. Best wel goede redenen, en niemand verwijt mij dat ik er niet bij was, behalve ik. Nu. Nu ik weet dat het zijn laatste waren..
Gelukkig naast deze verdrietige gedachten 10x zoveel meer fijne, die glunderende blik als hij en oma toekeken hoe de hele familie; ooms, tantes, broers, zussen, neefjes nichtjes, kinderen en kleinkinderen samen volleybal, softbal, of pingpong speelden tijdens die fijne weekenden. Hoe we zijn heerlijke verse groenten aten, zelf verbouwd in zijn eigen tuintje. Die fles jonge jenever die jaren in de koelkast leek te staan, voor dat ene glaasje voor als opa langskwam. Kwartetten met de kaarten van de fabeltjeskrant, of memory spelen op de zachte eettafel, waar ik en mijn zusjes vroeger ‘huisje’ onder speelden. Zijn lieve kraakstem, zijn altijd rode wangetjes, zijn opa petjes, en zijn grote hart. Lieve opa, ik ga je missen…
