Sommige mensen zijn al meer dan een jaar niet op vakantie geweest en de reisadviezen staan voor heel veel landen al bijna 10 maanden op oranje of rood. Corona heeft de reisindustrie in z’n greep. De enkeling die wel op reis gaat wordt bestempeld als asociaal en durft geen reisfoto’s te delen op sociale media, bang voor negatieve reacties en beschuldigingen. Maar wat snakken we met z’n allen naar een mooie reis, even weg uit de helse lockdown, de negatieve spiraal, op zoek naar en een andere omgeving..
Ik zelf werk eigenlijk al praktisch sinds maart 2020 vanuit huis. Samen met Xander, die ook vrijwel alles vanuit huis doet. Thuis betekent voor ons een appartement in Amsterdam van circa 50m2. Wij zijn gezegend met een mooi groot dakterras en hebben tijdens de prachtige lente van 2020 hier goed van kunnen genieten. Maar het is klein, mijn werkplaats is mijn woonkamer, eetkamer en keuken in een.
Corona heeft ook ons geraakt, godzijdank niet omdat we dierbaren zijn verloren of zelf ziek zijn geweest, maar wel omdat we onze bruiloft hebben moeten afzeggen. Maanden hebben we met hoop, stress en onzekerheid naar onze dag toe gewerkt, en het feest uiteindelijk een maand van te voren moeten afzeggen. Tranen heb ik gelaten, maar getrouwd zijn we. En dat feest komt later nog wel.
Sinds het begin van de eerste lockdown hebben we ons zoveel mogelijk aan alle regels gehouden. We bezochten alleen bestemmingen die een geel of groen reisadvies hadden, en gingen bij terugkomst in quarantaine toen Griekenland tijdens onze mini-honeymoon toch veranderde in oranje reisgebied. Mijn vrienden en familie heb ik al maanden niet meer geknuffeld en gezoend, ik draag netjes mijn mondkapje, en alle feesten en partijen zijn gedegradeerd naar enkel individuele visites en afspraken. Ik heb me kapot verveeld, ben gefrustreerd en ben er klaar mee, maar ik snap het wel. Ik zou het mezelf nooit kunnen vergeven als door mijn toedoen iemand anders Corona krijgt en overlijd, en ik wil liever niet bijdragen aan de stijgende lijn aan ziekenhuisopnames.
En toen was het tijd voor onze honeymoon naar Tanzania, dat al sinds de eerste lockdown op oranje staat. En waarom op oranje? Het land is sinds de zomer weer open voor toerisme, er zijn weinig gevallen van corona en de ziekenhuizen zijn leeg. Het leven speelt zich voornamelijk buiten af, de gemiddelde leeftijd van de bevolking in Tanzania is 18 jaar en onze reis is heel erg corona-proof ingedeeld. Met kleinschalige accommodaties, privé vervoer en gidsen. Het risico is laag, lager zelfs dan in Amsterdam blijven. En toch heeft de Nederlandse overheid het liever niet en wordt het sterk afgeraden, zelfs asociaal genoemd als je wel op reis gaat.
Daar vind ik wat van. Reisadviezen zijn in het leven geroepen om de veiligheid van de bestemming een stempel te geven, niet om Nederlanders in Nederland te houden. Niet alleen is het in Tanzania momenteel veiliger op gebied van Corona, het is voor mijn mentale en fysieke gezondheid beter om WEL die reis te maken, in plaats van weg te kwijnen in een appartement van 50m2 met alle beperkingen van de lockdown. En als het reisadvies nog steeds oranje is als ik terug kom? Dan ga ik netjes in quarantaine, zodat ik anderen niet opzadel met mijn (asociale) keuzes.
