My very own little space online
Je hebt mensen die zeggen dat ze altijd zin hebben in eten, dooreten als ze vol zijn, een zakje nootjes of reep chocolade niet lang kunnen laten liggen, of een vakantielocatie uitzoeken op de lekkere lokale cuisine. En dan heb je mij. “About food” verder lezen
Mijn master had een focus op toerisme en sustainability. Wanneer ik het heb over sustainability, of ook wel duurzaamheid, weet niet iedereen wat dat nou precies is. Maar no worries, wetenschappers zijn het volgens mij ook nog niet eens. Daarom hier mijn visie op dit onderwerp.
De meeste van mijn vriendjes en vriendinnetjes hebben al een ‘grote mensen baan’, wonen samen, kopen huizen, hell mijn tijdlijn staat vol met bruiloften en baby’s. Ik niet hoor, ik ben 26, en heb lekker lang genoten van de vrijheden die het studentenleven mij bood, woon in een heel fijn huisje in Amsterdam met twee toffe huisgenootjes, de enige ring om mijn vinger is zelfgemaakt van een kokosnoot, en ik ben voor de komende 4 jaar beschermd tegen baby’s in mijn buik.
Iets wat veel bekenden wel van mij weten is dat ik een persoon ben met veel gevoelens, ik heb fantastische ups, maar ook hartverscheurende downs, en ik ben niet beschaamt deze gevoelens aan de buitenwereld te laten zien. Een van die downs was laatst nog. Een week geleden overleed mijn opaatje. Echt zo’n schatje, 98 jaar, behoorlijk dement aan het worden, maar toch elke keer weer pretoogjes als je hem kwam opzoeken op zijn afdeling in het verzorgingstehuis. Nooit is hij mijn naam vergeten, en mind you, er zijn behoorlijk wat kleinkinderen. “Opa” verder lezen
In november was ik in Cuba, op vakantie met mijn vriendje. We zaten op een terras aan de cocktails, en ik had het erover dat ik een eigen e-mail adres wilde, net als mijn vriendje, met mijn eigen naam erachter. En ja, als ik dan toch bezig was, dan ook maar een website erbij. Al wist ik nog niet wat ik daar mee zou willen doen.
Dat e-mail adres wilde ik al heel lang, het klonk zo professioneel, als iets wat ‘grote mensen’ hebben. Het leek me een goed idee voor als ik ging solliciteren, ik wist alleen niet hoe, dus keek ik er verder niet naar om. Na dat gesprek in Cuba ben ik het weer vergeten, maar mijn vriendje niet. Nadat we onze cadeautjes hadden uitgepakt met kerst zei hij dat hij nog een cadeautje voor mij had. Hij pakte mijn telefoon en typte dianthe.me in.
Daar stonden wij, met z’n twee, aan de cocktails in Havana op een terras. Eén grote foto op een verder lege website. De foto heb ik zo gelaten, ik vind m’ mooi. En hij past bij het verhaal. Wel begin ik langzaam maar zeker vorm te geven aan de website. Het leek mij leuk dingen te vertellen. Over wat precies en aan wie weet ik nog niet, daar kom ik nog wel achter.
Het e-mail adres heb ik ook al gebruikt. Hij pronkt nu mooi op mijn gepimpte CV. Ik voel me nu al professioneler! Wie weet zet ik deze website er ook op. Maar dan moet ik hem eerst vullen, dus daar ben ik nu mee bezig!